Maak kennis met Edi. In 2017 verliet Edi onze gemeenschap in LWV om naar Pontianak te verhuizen, waar hij zijn familie wilde helpen en zijn opleiding wilde afmaken. In die tijd had hij al te maken gehad met een gezondheidsprobleem - een maagzweer - maar het leek opgelost en het leven ging verder.
In juni 2022 hoorden we verontrustend nieuws: Edi was ziek geworden. Aanvankelijk waren de updates hoopvol - het leek erop dat hij aan het herstellen was. Maar begin juli nam de situatie een dramatische wending. Edi kon geen voedsel of water binnenhouden, had constant pijn en niemand wist waarom. Zijn familie, die zich geen medische behandeling kon veroorloven, bracht hem terug naar het dorp van zijn vader en bereidde zich voor op zijn dood. Ze spraken over begrafenisplannen terwijl Edi nog in de kamer was.
Dit nieuws schokte ons. We wisten dat we moesten helpen. De communicatie met Edi's familie verliep traag omdat hun dorp geen telefoonsignaal had. De tijd drong, dus we besloten te handelen. We bereidden ons voor op een 7 uur durende motorrit om Edi te bereiken, zonder een echt plan. Iets doen was beter dan niets doen.

Hoewel het regelen van Edi's paspoort verrassend soepel verliep, bleek het bijna onmogelijk om hem naar de nabijgelegen stad te krijgen waar een auto wachtte. Voertuigen konden zijn dorp niet bereiken vanwege het ruwe terrein. Uiteindelijk droeg zijn familie hem met de hand naar een naburig dorp. Daar ontmoetten we Edi, toen hij ons zag barstte hij in tranen uit. Een sprankje hoop, terwijl hij alles verloren had. Van daaruit bracht een vrachtwagen hem naar een ander dorp, waar een ambulance hem uiteindelijk naar Sanggau (een grote stad 10 uur verderop) bracht. Tijdens deze hele reis zagen we Gods hand aan het werk: vriendelijke vreemdelingen die kwamen helpen, immigratiemedewerkers die ver buiten werktijd hielpen, en op de een of andere manier kregen we het voor elkaar om Edi naar Kuching te brengen.
De grens oversteken zonder de juiste documenten en vaccinaties leek onmogelijk, maar opnieuw voorzag God in ons. Meelevende ambtenaren hielpen ons er zonder complicaties doorheen.
Toen Edi in het ziekenhuis aankwam, was het hartverscheurend. Hij was zwak, ondervoed en klampte zich vast aan het leven. Zijn familie had hem eerder naar het dorp gebracht omdat ze de ziekenhuisrekeningen niet konden betalen. Hun enige optie was wachten. Nu, voor het eerst in maanden, was er een sprankje hoop dat hij het zou overleven.

In het ziekenhuis onderging Edi een reeks tests, waaronder een gastroscopie, die het vermoeden van de artsen bevestigde: hij had een maagverstopping. Dit betekende dat er door een blokkade geen voedsel van zijn maag naar zijn darmen kon stromen. Wonderbaarlijk genoeg liet een klein gaatje ter grootte van een speld net genoeg voedsel door om hem in leven te houden. De artsen waren verbaasd dat hij het zo lang had overleefd. Ze zeiden dat als we nog een paar dagen langer hadden gewacht, hij er niet meer zou zijn.
De volgende dagen waren ongelooflijk zwaar. Het medische team pompte zijn maag leeg om voedsel te verwijderen en zijn lichaam te stabiliseren voor de operatie. Hij was ernstig ondervoed en zijn niveau was gevaarlijk onstabiel. Door Gods genade verbeterde Edi's toestand genoeg om geopereerd te worden.
Op 20 juli onderging Edi een succesvolle bypassoperatie. De dag erna begon hij voedingsmelk te drinken via een slangetje. Slechts twee dagen later kon hij voor het eerst in bijna vijf maanden kleine hoeveelheden eten en drinken zonder over te geven. We vierden feest toen hij zijn eerste darmmoment had!
Edi's herstel was niets minder dan wonderbaarlijk. Binnen drie dagen kon hij rechtop zitten en gesprekken voeren. Op de vierde dag kon hij staan en korte afstanden lopen. Dit was de eerste keer in meer dan 4 maanden dat hij rechtstond. Zijn wond genas sneller dan verwacht en de artsen en verpleegkundigen waren verbaasd over zijn vooruitgang.
Na iets meer dan een week in het ziekenhuis werd Edi ontslagen, maar zijn reis eindigde daar niet.

Tijdens zijn herstel bracht Edi zijn dagen door met het lezen van de Schrift, bidden en luisteren naar getuigenissen van anderen die genezing hadden ervaren. Voordat hij het ziekenhuis verliet, deelde hij hoe God tot hem had gesproken door 1 Petrus 2:24. Hij voelde een hernieuwd gevoel van doelgerichtheid en erkende dat zijn genezing een geschenk van God was.
Edi gaf toe dat hij van zijn geloof was afgedwaald, maar hij was vastbesloten om naar God terug te keren en Hem volledig te dienen. Zijn verhaal is nu een krachtig getuigenis - een bewijs van Gods liefde, genade en vermogen om wonderen te verrichten.
Vandaag de dag is Edi terug in LWV, goed hersteld en hij deelt zijn verhaal met vrienden, familie en iedereen die maar wil luisteren. Zijn reis is een herinnering aan de kracht van geloof, gebed en steun van de gemeenschap.
Psalm 118:17: “Ik zal niet sterven, maar leven; en ik zal de werken des HEEREN vertellen..”
Prijs God voor Edi's leven en het ongelooflijke getuigenis dat hij nu met zich meedraagt.